Historia polskich olimpijczyków, czyli odliczanie do olimpiady w Londynie
Andrzej Gołota - ps. "Dżonuś", wicemistrz świata i mistrz Europy juniorów w boksie, brązowy medalista olimpijski z Seulu (1988).
Urodzony 5 stycznia 1968 w Warszawie (wychowanek wujostwa Jadwigi i Zdzisława Romanek), absolwent miejscowego Technikum Samochodowego (maturę w Zespole Szkół przy ul. Sandomierskiej zdał z drugą lokatą).
Urodzony 5 stycznia 1968 w Warszawie (wychowanek wujostwa Jadwigi i Zdzisława Romanek), absolwent miejscowego Technikum Samochodowego (maturę w Zespole Szkół przy ul. Sandomierskiej zdał z drugą lokatą).
Bokser, pierwszy kontakt ze sportem miał w szkole dzięki nauczycielowi wf dr Romanowi Dębickiemu. Wybór wujka sprawił, że znalazł się w Legii (1982-1990), gdzie rozpoczął i rozwinął swoją karierę boksera - amatora.
Trener Janusz Gortat potwierdził spostrzeżenia nauczyciela wf: młodziutki kandydat na pięściarza, obok świetnych warunków fizycznych (192 cm, 108-111kg), demonstrował nie tylko widoczną siłę, ale także szybkość i... umiejętność przyjmowania ciosów przeciwnika. Po krótkim szkoleniu okazało się, że zupełnie sprawnie operuje lewym prostym i pracą nóg. Pomyślne pierwsze sprawdziany międzynarodowe odbył na imprezach w kategorii juniorów. Podczas mistrzostw świata w Bukareszcie (1985), doszedł do finału, w którym (III runda) o mało nie został znokautowany przez wschodzącą gwiazdę boksu kubańskiego, Felixa Savona. Trener Czesław Ptak rzucił jednak ręcznik na ring przerywając nierówną walkę. Polak musiał się na razie zadowolić srebrnym medalem.
![]() |
"Niepokonany w dwudziestu ośmiu walkach Uwolniony z miasta Włocławka" (Fot.golota.pl) |
Rok później (1986) w Kopenhadze wywalczył już tytuł mistrza Europy juniorów po zwycięskiej finałowej walce z Nikołajem Seturim (ZSRR). Odniósł także 4 zwycięstwa walcząc w reprezentacji kraju juniorów (1984-1986). 4-krotny mistrz Polski: w wadze ciężkiej (1987-1989) i superciężkiej (1990), 1-krotny drużynowy mistrz kraju w zespole Legii (1986) oraz 5-krotny reprezentant Polski meczach międzypaństwowych 1987-1990 (5 zwycięstw). Dwukrotny uczestnik mistrzostw Europy w Turynie (1987- 5-8 m.) i Atenach (1989) - brązowy medal po porażce 0:5 w półfinale z Holendrem Arnoldem Van der Lijde. Podczas mistrzostw świata w Moskwie (1989) zajął m. 5-8. Na Igrzyskach Olimpijskich w Seulu (1988) wywalczył brązowy medal. Po olimpijskim sukcesie Gołota powiedział: "Olimpiada minęła jak piękny sen. Kiedy wygrałem pierwszą walkę nabrałem pewności siebie i rozluźniłem się. W skrytości ducha liczyłem na finał lecz pech przekreślił moje szansę".
Zwycięzca turnieju "Złota Łódka" (1984, 1985) i turnieju im. F. Stamma (1987) - w kat. ciężkiej. Ogółem jako amator stoczył 114 walk z których 99 wygrał, 2 zremisował i 13 przegrał. W 1990 podczas zgrupowania we Włocławku brązowy medalista olimpijski wziął udział w restauracyjnej bójce i groził mu proces sądowy (1991). W nieznanych do końca okolicznościach wyjechał jednak z kraju i przez Szwecję dotarł do rodziny w Chicago. Dopiero dzięki wstawiennictwu prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego sprawa sądowa we Włocławku została załatwiona polubownie i medalista olimpijski mógł i zaczął przyjeżdżać do Polski.
Od 7 lutego 1992 zawodowiec (pierwsza walka). Zawodowy rekord Gołoty (ostatnia walka sierpień 2003) obejmuje 42 walki (37zwycięstw - 30 ko., 4 porażki, 1 no contest - z Mikem Tysonem, po znalezieniu w organizmie Tysona śladów marihuany). Walka z Lennoxem Lewisem (październik 1997) była dla niego wielką, niepowtarzalną szansą na zdobycie mistrzowskiego tytułu światowego championa WBC wagi ciężkiej. Niestety, walka zakończyła się nokautem Gołoty już w I rundzie. W przedostatniej (do tej pory) walce zawodowej z Mike Tysonem w listopadzie 2000, nie podjął z nim walki po I rundzie, uciekając z ringu, co nie przysporzyło mu chwały i utracił wielu zwolenników. Małżonek Marioli Babicz, ma córkę Aleksandrę i syna Aleksandra. Mieszka w Chicago.
1988 Seul: w. ciężka - w pierwszej kolejce pokonał 5:0 Swilena Rusinowa (Bułgaria), w ćwierćfin. wygrał 5:0 z Haroldem Obungą (Kenia), w półfin. przegrał przez rsc w II rundzie z ulubieńcem publiczności, Koreańczykiem Baik Hyun Manem (kontuzja łuku brwiowego), zdobywając brązowy medal (zw. R. Mercer USA).
OLIMPIADA W LONDYNIE ROZPOCZNIE SIĘ ZA 203 DNI)
(Tekst na podstawie: Bogdan Tuszyński, Polscy olimpijczycy XX wieku)
0 comments:
Prześlij komentarz