Historia polskich olimpijczyków, czyli odliczanie do olimpiady w Londynie
Urodzony 31 grudnia 1945 w Lesznie, syn Wojciecha i Heleny Drąg, absolwent szkoły średniej. Koszykarz (193 cm, 83 kg) miejscowej Unii (gdzie rozpoczynał karierę sportową), skąd przeniósł się (1964) do poznańskiego Lecha (trener Janusz Patrzykont).
Powołany do kadry narodowej prowadzonej przez Witolda Zagórskiego brał udział: w trzech turniejach o mistrzostwo Europy - 1967 Helsinki (3 m.), 1969 Neapol (4), 1971 Essen (4), w mistrzostwach świata 1967 Montevideo (5) i IO 1968 w Meksyku (6). W drużynie narodowej (1966-1972) rozegrał 195 spotkań zdobywając 632 pkt.
Jeden z najsolidniejszych koszykarzy polskich. Tytan pracy. Ambitny i świetny w obronie. Po zakończeniu kariery sportowej w kraju dostał pozwolenie na grę w klubie zagranicznym. Wyjechał do Luksemburga, gdzie do czterdziestego roku życia (1985) występował w drugoligowym Residence. Pozostał za granicą. Pracował w urzędzie celnym. Żonaty. Dość często odwiedza rodzinne Leszno, gdzie brat Tadeusz jest dyrektorem supernowoczesnej pływalni.
1968 Meksyk: członek drużyny koszykówki, która po zwycięstwach nad Koreą Płd. 77:67, Kubą 78:75, Marokiem 85:48, Bułgarią 69:67 i porażkach z ZSRR 50:91, Brazylią 51:88 i Meksykiem 63:68 zajęła 4 m. w grupie elim. W meczu o 5-8 m. Polacy pokonali Włochy 66:52, a w pojedynku o 5-6 m. przegrali z Meksykiem 65:75, zajmując 6 m. w turnieju. Partnerami w drużynie byli: K. Frelkiewicz, E. Jurkiewicz, A. Kasprzak, G. Korcz, B. Kwiatkowski, B. Likszo, M. Łopatka, C. Malec, A. Niemiec, A. Pasiorowski i W. Trams.
OLIMPIADA W LONDYNIE ROZPOCZNIE SIĘ ZA 209 DNI)
(Tekst na podstawie: Bogdan Tuszyński, Polscy olimpijczycy XX wieku)
0 comments:
Prześlij komentarz